bullies in een kapotte natie

Na ruim twee jaar Engeland zijn we er zeker van: we verblijven in een kapot land, gerund door bullies. Het politieke systeem, als daar al van gesproken kan worden, is blijven steken in de  middeleeuwen: een giftig mengsel van whips, retoriek en vooral getreiter en gescheld. En alle Engelsen zijn daar de dupe van.  De politiek drijft het land naar een economische afgrond nu het uiterst onzeker is of May haar Brexit deal door het lagerhuis krijgt.

En wat voor lagerhuis. Een minuut House of Commons tv volstaat om te concluderen dat het Engelse parlement, met al zijn geschreven en ongeschreven regels, een nauwelijks functionerend anachronisme is. Het gesis, geschreeuw en gejoel kent geen grenzen. Een poel van achterkamertjesdeals, intimidatie en opportunisme, ontworpen om de typische kostschool bully aan de macht te houden. Exponent van deze cultuur is nevenstaande Jacob Rees-Mogg, die May op een totaal onbeschofte manier onderuit haalde en dus blijkbaar op nog meer macht uit is -onthou die naam.

De Tories hebben Theresa May 2 jaar lang laten aanmodderen, zonder steun, maar ook zonder haar af te zetten, want niemand wilde die klus klaren. En nu de deal daar is zijn ze verontwaardigd omdat ze niet precies dezelfde voorrechten krijgen als de EU-landen maar dan gratis.
Voor het eerst had ik, en met mij veel mensen, sympathie voor May. En ook hoopte ik dat die vermaledijde Brexit er door wordt gesleept. Ik heb er genoeg van.
De Engelsen willen blijkbaar zo graag uit de EU: láát ze ajb gaan. Europa moet Engeland opgeven. Tot nog toe hebben de Europese politici het ordinaire gedrag van de Engelse Brexiteers, met als dieptepunt de aartsleugenaar Boris Johnson, gelaten over zich heen laten komen maar ik denk dat het tijd is voor een wat stevigere aanpak. Eruit met die gasten. Laat ze lekker hun middeleeuwse horror cultuur op elkaar botvieren maar hou beschaafde landen erbuiten.
Hoe griezelig onbeschaafd Engeland is maakte deze week overigens grappig genoeg Emile Ratelband duidelijk toen hij op een onbewaakt ogenblik 'lul' zei in Good Morning Britain.

Volwassen mannen mogen elkaar verbaal afmaken in het parlement maar, owee als er iemand 'lul' zegt op tv, dan is het huis te klein. Wie in Engeland over straat loopt hoort de meest gruwelijke verwensingen, mijn buren laten in iedere zin voor de zekerheid minstens 2 keer 'fokking' vallen maar op tv mag het dus niet. Het zijn deze tegenstellingen die als je hier woont ophouden met charmant te zijn.
Ondertussen kan de stijve bovenlip van May het land in ieder geval voor het moment nog even redden. En ik hoop dat ze, ondanks alles, overeind blijft. Want alle alternatieven, inclusief herverkiezingen met closet Brexiteer Corbyn erna eventueel aan de macht, zouden nog veel erger uitpakken.

Nog een keer, onderwijs, en ook: vluchtelingen, waarom willen er zo veel naar Engeland?

Het was weer eens zo laat vorige week: de politie ontruimde een tentenkampje met vluchtelingen die onderweg waren naar Engeland en geen asiel in Nederland wilden aanvragen. Na de ontmanteling van de Jungle, bij Calais, is er nog steeds sprake van een stroom (-pje, in vergelijking met de rivier die in 2015 stroomde) vluchtelingen die naar de overkant willen. Blijkbaar hebben ze er iets te zoeken dat ze niet op het continent kunnen vinden.
Maar wat zoeken ze dan in een tijd waarin a. de Engelsen aangeven dat ze niet zo gecharmeerd zijn van immigranten/vluchtelingen en b. de economie van Engeland onder druk staat?

Het antwoord op die vraag bestaat natuurlijk uit een veelheid aan factoren. Maar één ervan is in ieder geval, en dat vertelde een Afrikaanse vluchteling mij, dat het in Engeland relatief makkelijk is om onder de radar van de overheidsadministratie te vliegen. En dat niet alleen: tegelijkertijd kun je toch vrij eenvoudig gebruik maken van voorzieningen als de gratis gezondheidszorg van de befaamde National Health Service, de al eerder in deze blog ter sprake gebrachte NHS. Tot voor kort kon je, zelfs zonder een identiteitsbewijs mee te nemen, gratis een consult krijgen bij een lokaal gezondheidscentrum. Officieel moet dat nu wel, maar de laatste keer dat wij de NHS nodig hadden -zie een vorige post- wílden de NHS-ers ons paspoort zelfs niet zien om de bureaucratie niet nodeloos ingewikkeld te maken.

Daarnaast zijn er legio mogelijkheden om, als je eenmaal in Engeland bent, een huis te huren. In onze wijk zijn de huren laag en wonen relatief veel illegalen. Je komt aan woonruimte via een vriend of familielid, maar ook bijvoorbeeld door een huisbaas die het niet zo nauw neemt. Er zijn etages waar iedere paar maanden andere mensen wonen en waar de huisbaas nooit vraagt om papieren, waarschijnlijk omdat hij ook geen belasting betaalt over de huur. Overigens zijn dit meestal niet de best onderhouden, gezelligste panden.
Ook wat deelname aan het arbeidsproces betreft is het in Engeland makkelijker. Bronnen vertellen me dat er een levendig circuit is aan zwart/grijze baantjes en dat is ook een belangrijke reden voor vluchtelingen om naar het VK te komen. Nu moeten we die populariteit ook niet overdrijven. Wie naar de statistieken kijkt ziet dat het VK nog onder Nederland staat als we het aantal vluchtelingen tegen de hele populatie afzetten. Maar dat zijn de 'legale' vluchtelingen, die zich melden voor een asielprocedure.

Feit is in ieder geval dat het met de registratie van de bevolking in Engeland niet bijster goed geregeld is. Het verkiezingsregister bijvoorbeeld lijkt compleet los te staan van het gemeenteregister. Vóór iedere verkiezingen worden er naar ieder adres brieven verstuurd die moeten aansporen om je in te schrijven. Ook kwam er een mevrouw langs met dezelfde boodschap, die bovendien geen idee had van wie er in mijn huis woont. Ze vertelde me dat de bevolkingsregistratie in Engeland echt een puinhoop is: 'En ik werk er, dus ik kan het weten'.

Dit is interessant als je bedenkt dat een van de belangrijkste redenen voor mensen om pro-Brexit te stemmen de migratie is. Als Engeland het geld dat met Brexit gemoeid is had geïnvesteerd in een beter bevolkingsregister, dan waren er heel wat vliegen in een klap geslagen.

En dan wil ik het ook -weer- eens hebben over het onderwijs. Is dat dan ook een puinhoop, zal de regelmatige lezer van deze kolommen vragen? Dat hangt ervan af hoe je het bekijkt, is het voor de hand liggende antwoord. Allereerst: er zijn in het VK fantastische universiteiten. En ik kan het weten want ik doe onderzoek op een ervan. Het niveau is over het algemeen hoog, en er wordt heel veel geld ingepompt, hoewel het minder is dan in Nederland, althans in 2015, de recentste cijfers die ik in de gauwigheid kon vinden.

Maar is het voor studenten dan ook de moeite waard om te gaan studeren? En dan bedoel ik de run of the mill fresher uit het VK. Zo heel makkelijk hebben ze het in ieder geval niet. Ten eerste moeten zij of hun ouders 10.000 ponden per jaar ophoesten aan collegegeld. Afgezien van de verdere kosten. Voor dat geld krijgen studenten hier zo'n 7 maanden onderwijs. Huh, 7 maanden voor 10.000 pond? Ja. Want het schooljaar begint begin oktober en eindigt ergens in mei. Dan zijn er de christmas en spring breaks waardoor het studiejaar uiteindelijk netto op 7 maanden neerkomt.

Er wordt op grote schaal reclame gemaakt voor de universiteiten: zelfs de kleinste plattelandskleuterschool staat volgens henzelf op een shortlist voor de beste universiteit van de wereld.

Een van de belangrijkste trekkers voor de universiteiten is het studentenleven. Een studie moet namelijk niet alleen de poort naar een goed betaalde baan openen maar ook nog eens de belangrijkste vormende, lees feestende, ervaring van je leven worden. Hiernaast het resultaat van 1 dag feesten op onze uni: een enorme puinzooi, overal meuk van eten, drinken en foldertjes van de sponsors.

Studentensteden als Newcastle putten zich uit in het aanbieden van bacchanalen voor de freshers, de eerstejaars, die zeker in wat in Nederland de introductieweek heet, de freshers week, iedere dag, overal plaatsvinden. De machtige studentenvakbonden spelen daar een grote rol in. De Student Union op onze universiteit beschikt over een bar van olympische afmetingen waar zeker in de freshers week, enorm wordt gezopen. Wie niet drinkt is een sociale paria. En dat heeft verschrikkelijke gevolgen, zoals een paar weken geleden de dood -niet voor het eerst in Newcastle- van de jongeman hiernaast.

Het relatief korte academische jaar zorgt voor veel rust in de andere 5 maanden waarin, en dat is natuurlijk mooi, research kan plaatsvinden. Er is in Engeland ook veel minder druk op onderzoeksgroepen om geld bij elkaar te sprokkelen: voor onderzoek zijn de budgetten blijkbaar onuitputtelijk. Maar daar heeft de student, wier of wiens ouders krom liggen, of die voor de rest van haar of zijn leven enorme schulden op zich laadt natuurlijk weinig aan. Die moet in 7 maanden én zien te feesten én een behoorlijke studielast verwerken. Dat eerste gaat ze over het algemeen beter af dan het laatste. De maandag is zeer rustig op de uni, net als de vrijdag overigens, wanneer het weekend moet worden voorbereid (woensdag sportdag).
Het studieleven wordt er ook niet goedkoper op door de dure studentenhuisvesting die ook deels in beheer is van de universiteit. Een stel betaalt voor een eenvoudige studio van 30 vierkante meter, niet eens zo dichtbij de campus, rond de 700 pond per maand.
En bemachtigt die student dan na de opleiding uiteindelijk dat toffe baantje dat goed betaalt? Soms wel, vaak niet. Net zoals elders is het universiteitsdiploma aan inflatie onderhevig. Maar niet overal is studeren zo duur als in het VK.

de Euro-stekker

Het gaat er nu dus om spannen: iets meer dan een half jaar tot B-Day is er nog steeds niks dat op een verstandige overeenkomst tussen de EU en het UK lijkt. My way or the highway May, heeft in Salzburg de kous op haar vogelnest kapsel gekregen: de cake werd van stal gehaald en ook de kersen en dat vonden de Engelsen allemaal heel beledigend. Wat iedereen allang wist: het plan van May kan gewoon niet door de EU geaccepteerd worden, werd haar -niet voor het eerst- ronduit gezegd.

Door het onschuldige grapje van Donald Tusk raakte de natie weer eens in rep en roer. Ze zijn onbeschoft tegen onze PM geweest. 











.




Europeanen zijn gewoon ongelofelijk naar, vinden veel Britten, een gevoel dat wordt aangewakkerd door de pers. Het volgende is rechtstreeks uit mijn leven gegrepen:
Deze week was ik bij een van de weinige electronica winkels die Newcastle Am Thein rijk is om wat in Europa een euro-stekker heet te kopen. De meneer die al sinds jaar en dag onder de toonbank van het zaakje woont wikkelde eerst een telefoontje met zijn vrouw af, wat ongeveer 10 minuten in beslag nam. Ik drentelde ondertussen op en neer en bestudeerde zijn handelswaar, voornamelijk in China geproduceerde derderangs goederen. Duidelijk geïrriteerd door mijn vasthoudendheid kwam hij na opgehangen te hebben naar me toe: 'Wat kan ik voor u doen', brieste hij.
 'Ik zoek een Euro-stekker'.
Nu raakte de goede man pas echt geagiteerd:
 'Wat zegt u? Een Euro-stekker? Heb ik niet.'
Ik begon geduldig uit te leggen wat ik nodig had. Dat viel niet in goede aarde:
 'U kunt wel doorgaan, maar ik verkoop geen Euro-stekkers.'
Ik keek even rond en wees hem op een stekker die in zijn etalage hing.
 'Die stekker, die lijkt erop'.
 'Aha, u bedoelt een EE slash 44 driepolige stekker.'
 'Ach ja', zei ik, 'en in Europa noemen we dat een Euro-stekker.'
Het werd de man te veel, rood aanlopend voegde hij me toe:
 'Zijn we net met veel moeite uit Europa, moet ik een Euro-stekker gaan verkopen, wat denkt u wel?' Natuurlijk bleef ik poeslief, want tegen zoveel onnozelheid helpt alleen nog de liefde. Ik rekende af en zei hem gedag, waarop het van zijn kant akelig stil bleef, maar dat is gewoon in deze contreien (zie vorige posts).
Epiloog van dit verhaal: thuis bleek dat ik de Euro-stekker toch niet nodig had en nu ga ik, alleen al om de Brexit metafoor overeind te houden, mijn geld terug vragen  (bonnetje bewaard). Ik hoop dat hij er niet in blijft.

ontknoping:
Na bovenstaande grootspraak van mijn kant: met lood in de schoenen terug naar de leave-winkelier. Onderweg vond ik een laffe tussenoplossing: ik vraag mijn geld niet terug maar ruil het oorspronkelijke product voor iets anders dat ik wel kan gebruiken. Poepoe, en nou maar hopen dat ze daar in mee kunnen gaan.
Eenmaal in het winkeltje bleek dat de eigenaar er niet was maar een lieve 83-jarige dame had gevraagd op de zaak te passen. De mevrouw wist van toeten nog blazen maar was wel uitermate charmant. Uiteindelijk ging ik weg met zelfs nog voor extra ponden kabels, en stekkers.
Laat Barnier in Godsnaam beter onderhandelen.

een serieus stuk over Brexit

De no deal Brexit is nu dus een reële mogelijkheid.
Toen we in 2016 in Engeland arriveerden, kort na het referendum, was het Verenigd Koninkrijk nog verenigd, kon het nog dromen over de komende economische hausse en de rol ze er in zouden spelen. Engeland deed nog mee in de wereld en heel veel Engelsen die we spraken waren ervan overtuigd dat de Brexit, al waren ze er dan vaak tegen, het koninkrijk in ieder geval niet ten onder zou laten gaan.
Engeland kon tenslotte tegen een stootje en ex-remainer May zou het wel schaffen.

Hoe anders liggen de kaarten nu op tafel. May maakte blunder op blunder, de grootste ongetwijfeld het uitschrijven van nieuwe verkiezingen, die haar steun in het parlement reduceerde tot een absoluut minimum. Nog steeds heeft ze bovendien de grootste moeite  haar eigen Tories in bedwang te houden die haar keer op keer tegenwerken. Aan de andere kant van het spectrum is er ook sprake van een schaakmat: Labourleider Corbyn stemde al in de jaren '70 tegen  toetreding van het VK tot de EU en saboteerde de remain campagne in 2016.
Er is dus geen georganiseerde oppositie tegen de Brexit. En ondertussen stevent het VK af op een no deal situatie die het land ongetwijfeld in chaos zal storten, al was het maar omdat het, als alle eurolanden, afhankelijk is van een internationale arbeidsmarkt.
Maar er staat meer op het spel. Zo gaat Schotland waarschijnlijk een nieuw referendum organiseren over hun onafhankelijkheid als er een no deal situatie ontstaat. En dan is de kans groot dat de meerderheid stemt voor uit het VK en in de EU. Zelfs verstandige Schotten neigen er nu naar het VK te willen verlaten. En dat vinden de meeste Engelsen vreselijk want Schotland wordt door velen beschouwd als het heartland van het VK. Fascinating Aida smeekt Schotland letterlijk om vergiffenis en om AUB in het VK te blijven.

So Sorry Scotland, Fascinating Aida

Ondertussen heeft de regering een aantal aanwijzingen voor een no deal Brexit  gepubliceerd. Dat werd opmerkelijk genoeg in de Nederlandse pers hier en daar geduid als een boodschap van May aan de EU dat het haar menens is. Of die boodschap is aangekomen kan ik niet inschatten, hier in Engeland zorgen de tips en truuks voor een no deal Brexit iig voor regelrechte verwarring. De regering zegt nog steeds rotsvast te geloven in een goeie deal maar direct betrokkenen schatten de kans op een no deal op 50/50.
Dit alles zorgt ervoor dat Engeland de risee van Europa is geworden, helemaal na de PR stunt van de EU die het einde van de financiële noodhulp aan Griekenland framede als een Europees succes. Het beeld van de man die de tak waarop hij zit doorzaagt is al vaker gebruikt: zelden holde een natie zo hard naar zo'n onnodig en overduidelijk échec als het VK nu.

De Engelsen zijn dan ook langzaam aan het terugkrabbelen en er gaan steeds meer stemmen op voor een derde referendum. En als zelfs de NY Times zegt dat het kan, dan moeten we het wel serieus nemen.
En wij denken dat het goed zou zijn. Engeland is de laatste jaren alleen maar achteruit geboerd. De politiek staat vrijwel stil, gefixeerd op de Brexit en de manier waarop die zo voordelig mogelijk bereikt kan worden. Nu blijkt dat het niet hebben van handelsverdragen met je belangrijkste handelspartners toch geen goed idee is verdienen ze een tweede kans. Ideologisch is Brexit inmiddels failliet. Een goede indicator daarvan is de stellingname van extreem rechts in Europa. Die hoor je vreemd genoeg nauwelijks meer over een van hun belangrijkste targets: de EU. Brexit is gewoon geen goeie reclame voor de zaak. Dus zou het mooi zijn als we de Britten een exit zouden gunnen uit de Brexit, een nieuw referendum waardoor ze met opgeheven hoofd hun strijd tegen de windmolens van de EU kunnen staken. Dan kan ook het besmuikte lachen achter hun rug van vrijwel elke Europeaan een keer ophouden en kan het land zich weer eens met de echt belangrijke zaken gaan bezighouden: het VK bij elkaar houden bijvoorbeeld.

NHS en Brexit

Om eerlijk te zijn: voor ik het contract tekende om in Engeland te gaan werken was de Brexit slechts een klein vlekje in de periferie van mijn bewustzijn, en speelde al zeker geen rol in het nemen van de beslissing. De Brexit-campagne, gesymboliseerd door de Bus van Boris, waarop hij beloofde dat de NHS meer dan 300 miljoen per week extra zou krijgen door het wegvallen van de dure euro-contributie, deed ik af als folklore.

Toen niet veel later bleek dat de remainers verloren hadden begon ik pas te beseffen hoe ingrijpend deze keuze van het Engelse Volk kon uitpakken. Mijn eerste salaris was -in euro's- toch een stuk lager dan ik het had berekend op het moment van het tekenen van het contract.  En inmiddels zijn de EU en Engeland beland in de welbekende Gordiaanse Knoop.
Maar die NHS: wat is dat nou eigenlijk? Soms geloven mensen het niet als ik ze vertel dat de gezondheidszorg in Engeland a. gratis is voor iedereen en b. uitgevoerd wordt door één orgaan: de National Health Service. Het symbolisch belang ervan kan nauwelijks onderschat worden: de gemiddelde Engelsvrouw/man is e-nor-rem trots op de NHS.
Maar is de NHS ook goed? Volgens een onlangs uitgekomen rapport niet zo heel erg.

En ook in onze omgeving stuitten we op minder enthousiaste verhalen. Onze benedenburen wachtten met een doodziek kind meer dan 6 uur voor ze geholpen werden. Maar ook het straatbeeld doet soms middeleeuws aan. Allereerst zijn er rotte gebitten alom, met de bijbehorende putlucht, waar zelfs tv presentatoren zich niet voor lijken te schamen.

In het arbeiderswijkje waar wij wonen zie je onafzienbare rijen hompelvoeten, slecht verzorgde wonden en andere aandoeningen die je in het bevoorrechte  Nederlandse straatbeeld nauwelijks meer tegenkomt. Wij besloten dus alleen maar in Nederland ziek te worden en geen gebruik te maken van de NHS. Maar ja, de mens wikt, God beschikt, en op een kwade dag werd Ine héél erg ziek. Wij diagnostiseerden het als de gevreesde Aussie Flu, 

dus op de derde dag dat Ine met 40 graden koorts in bed lag te lijden belde ik toch maar eens de NHS. Ik werd telefonisch door een uitgebreid triage protocol geslingerd waarna ik dacht: en nu worden we afgescheept met een paracetamolletje onder de wol. Maar verdomd: binnen een kwartier kwam er met gillende sirenes een ambulance de straat binnengereden. Lieve kerels, die NHS broeders, die naar eigen zeggen meer ervaring hadden met het dichtnaaien van de snijwonden in onze wijk omdat cafébezoek hier ter stede nogal eens gepaard gaat met een flinke knokpartij. Hiernaast staat de ambulancebroeder met Ine te praten. Advies: de koorts moet omlaag dus het allerbeste zou zijn als ze nu onder de koude douche ging staan. We vonden het eerst wel een creatieve oplossing. Nooit eerder van gehoord, toch maar eens proberen. De koorts ging inderdaad -even- omlaag en toen vertrokken de heren weer. 'Moet ik u nog haar paspoort laten zien, ons adres doorgeven in Nederland?' 'Nee hoor, alles gewoon gratis hier'. 

Weer in Nederland -ruim een week later en Ine was nog steeds doodziek- kon ze meteen aan het infuus in het OLVG -zie hiernaast- en karakteriseerde de behandelend geneesheer de douche-behandeling van de NHS broeders als barbaars.

De NHS is chronisch ondergefinancierd maar ook jarig (70) dus heeft May ze 20 miljard als verjaarskado beloofd. Huh, 20 miljard? Even rekenen: ja, da's grofweg 350 miljoen per week, precies wat op de Brexit Bus van Boris stond. Nog gekker werd het toen ze antwoordde op de vraag waar het geld voor dit presentje vandaan zou komen, dat dit uit de revenuen van de de Brexit zou komen. Een Homerisch gelach steeg op in het parlement. Want vriend en vijand zijn het erover eens dat de Brexit zeker tot nog toe alleen maar geld kost, toevallig ook zo rond de 300 miljoen per week.

Terwijl vrijwel heel Europa profiteert van de economische boom, hangt Engeland onderaan de lijst van economische groeiers, samen met landen als Griekenland. 

Maar goed, hoe duur of goedkoop, beloftes of niet, May en Johnson maakt het blijkbaar niet zo veel uit. Die gebruiken als het erom spant de NHS ook niet maar gaan naar een van de vele private kliniekjes. En dat hun cijfertjes niet helemaal kloppen? Dat is ook van ondergeschikt belang. Het deed Jeremy Corbyn, de bij veel jongeren vreemd genoeg enorm populaire Labour leider, verzuchten: die cijfers zijn zó 'dodgy, that they belong on the side of a bus. 

konijnen op love island

De Brexit begint inmiddels zo'n nationaal trauma te worden dat je er nauwelijks (zie vorige posts) meer over durft te beginnen. De effectieve B-date komt met rasse schreden naderbij en niemand weet nog wat er dan precies gaat gebeuren. De White Paper met het hele Brexit verhaal die May beloofd heeft komt maar niet af en ook de kwestie Ierland/Noord Ierland is nog niet beklonken. Van een ingewijde in het circuit -altijd mooi om dat weer eens op te tikken- hoorde ik dat de Nederlandse financiële wereld zijn handen vol heeft aan de Engelse bedrijven die zich met name de laatste maanden in Amsterdam willen vestigen.
In de media is Brexit nog steeds het belangrijkste onderwerp. De gewone Engelsman verkeert echter over het algemeen nog steeds in de ontkenningsfase. Deze week maakte ik weer eens een opmerking over de Brexit in een koffiegesprek op de zaak, om de stemming erin te houden en mijn Britse collegaatjes keken me aan als konijnen in een koplamp, niet in staat te reageren. De mededeling de dag ervoor van de Engelse Centrale Bank dat het gemiddelde huishouden er door de Brexit per jaar tot nog toe 900 pond op achteruitgaat kan daaraan bijgedragen hebben.

De natie is dus in de war. En geen wonder: Theresa May heeft overduidelijk problemen met haar achterban, die haar in een onmogelijke onderhandelingspositie heeft gedwongen. Bovendien is daar Boris Johnson, of 'Trump with better hair', zoals Obama hem ooit omschreef, die Theresa dwangmatig messen in de rug drukt.

Nee, het is niks gedaan dus richten de Engelsen zich met zijn allen op amusement: deze week werd bekend dat er dit jaar meer aanvragen waren voor het tv programma Love Island dan voor Oxford en Cambridge samen. 

En soms lijkt het werkelijk of Engeland in zijn achteruit staat. Neem het fietsen -een geliefde metafoor in deze kolommen. Het fietsen is hier nog een statement. Alle fietsers groeten elkaar en dat wil wat zeggen want de Britten zijn niet zo toeschietelijk tegen vreemden.  Als je vertelt dat je fietst om van a naar b te komen -ik schreef het geloof ik al eens hier- kijken ze je aan of je de vliegende Ebola hebt, want blijkbaar te arm om een Auto te kopen (wat in het geval van ondergetekende inderdaad zo is). Overigens trekken Engelsen als ze gaan fietsen altijd enorm lelijke stretch kleren aan (Lycra) met dito helm. Wat dat betreft was de World Naked Bike Ride, gisteren in Londen, een verademing.

The Royal Wedding en de Emirates FA, een ongelijke strijd

Wie dacht dat de trouwpartij van prins Harry en Meghan Markle voor de Britten het nationale evenement van het jaar is helpen wij graag uit die droom. In ieder geval hier in Newcastle zag je haast geen debiele koningshuis parafernalia. Er was een aantal kroegen, zoals onderstaande in Byker, die de gevel versierd had met Britse vlaggetjes. Het was er niet druk.

Veel belangrijker was de op dezelfde dag gespeelde finale van de FA cup, of beter de Emirates FA Cup tussen Chelsea en Manchester United.  Dat zorgde voor de gebruikelijke zwijnenstal in het centrum van Newcastle waar Lynette van der Giessen al zo smakelijk over vertelde in de vorige post: een vrolijke mix van zuipen, kotsen en vechten.

Nevenstaand tafereeltje kiekte ik op Biggs Market, voor de Filthy's Newcastle. Een wereldtent. Tegelijkertijd waren er de Late Shows, de museumnacht van Newcastle Metropolitan Area. Ik was even in Baltic 39, een dependance van het grote Baltic, het museum voor moderne kunst hier ter stede, strategisch gesitueerd in het uitgaansgebied.

De masters van de kunstopleiding hadden er een expo waar me vooral dit werk opviel (kunstenaar niet kunnen achterhalen).

Maar er was van alles, zoals het hoort en dat deed me toch weer terugverlangen naar de legendarische dependance van het Amsterdamse Stedelijk Museum, het wegbezuinigde Fodor. De nieuwe Groen Links junta roep ik hierbij op om de stad weer eens zo'n kunstplek kado te doen.

Maar goed, de avond werd gecompleteerd door een bezoekje aan onze vriend David Fry, een keramist die opgewekt afscheid nam van zijn oude werkplek met een overzichtstentoonstelling. Samen met zijn levensgezel Sheila Spencer -zie hierneven- kletsten we tot de avond, veels te vroeg, tot een einde kwam. Nog even geïnformeerd bij een van de bezoekers van een rugbybar, niet ver van Davids studio, want er was óók een rugbyfinale in Newcastle, naar de Royal Wedding. 'Aja, was dat vandaag? Bless them.'

avondje uit in Geordie shore

door gastredacteur Lynette van der Giessen

Als een toegewijd fan van 'Geordie Shore' was ik er erg op gebrand om dit eens zelf mee te maken. Nadat ik op donderdagmiddag was aangekomen in Newcastle -met de trein uit Manchester- keek ik dan ook erg uit naar vrijdagavond, want dan zou ik een vriendin opzoeken die al een paar maanden bezig is met haar Master archeologie aan Newcastle University. Onze avond begon eigenlijk al in de middag. Na het algemene gegil en gelach omdat we elkaar al zo lang niet hadden gezien bij haar thuis in China Town van Newcastle  zijn we meteen op pad gegaan. Mijn vriendin wilde me eerst Turtle Bay laten zien. Een bar waar je voor happy hour 2 cocktails kreeg voor de prijs van 1 wat betekende dat we 2 cocktails p.p. hadden. Een tip om mee te nemen als je de volgende keer cocktails gaat drinken: Elke cocktail waar 'zombie' in de naam staat is een cocktail met de meeste alcohol erin. Een wijze les uit mijn tijd in Helsinki. Maar dat is een ander verhaal.

Hierna was het etenstijd en wilde mijn vriendin mij heel graag een Wetherspoon laten zien. Een bar waar alleen de locals begrijpen hoe je er aan je eten en drinken moest komen (er is overigens een Wetherspoons app, die dat wel enigszins vergemakkelijkt). We haastten ons naar binnen want we waren niet de enigen die een plekje zochten. Ik heb nog nooit zo gestresst naar een tafel gezocht. Uiteindelijk vonden we een plekje op de 3 verdieping, helemaal achterin. Terwijl mijn vriendin de kaart ging halen bleef ik zitten om onze plek bezet te houden en had ik eindelijk tijd om even goed om me heen te kijken. Wetherspoon zat vol met vooral oudere mensen die heel hard tegen elkaar stonden te schreeuwen en je kon zien dat ze niet aan hun eerste drankje zaten. Mijn vriendin vertelde me ook dat dit de plek was waar iedereen kwam om 'voor te drinken'. Een term die ik niet meer had gehoord sinds mijn middelbare schooltijd.

Rond 19:00 hadden we ons eten en liepen onze buren weg van de tafel. Meteen begon het barpersoneel de lege tafels om ons heen weg te slepen en ruimte te maken op de dansvloer. Hierdoor zaten we uiteindelijk met z'n tweeën aan een tafel op een lege dansvloer onze patat op te eten. Toen dat op was zijn we dan ook meteen weggegaan. Terwijl we wegliepen werd onze tafel weggesleept om de dansvloer helemaal leeg te maken. 

Na eerst onze spullen thuis te hebben gezet in Chinatown en nog even gezeten te hebben zijn we onderweg gegaan naar de eerste club. Jassen, tassen en portomonee's bleven thuis en ik was alleen gewapend met 20 pond, een telefoon, ID kaart, Pinpas en een verdwaalde filmpas. De eerste bar waar we naar binnen gingen was Sinners, volgens mijn vriendin een plek waar alle Geordies altijd komen. Het eerste wat me opviel toen we naar binnen liepen was dat er alleen maar mannen waren. Pas toen we wat langer binnen waren zag ik dat er wel zeker vrouwen waren maar meer verscholen stonden achterin en aan de zijkanten van de dansvloer. De mannen daarentegen kon je niet missen want die stonden heftig te dansen. En met dansen bedoel ik natuurlijk de squattende houding, zwaaiende armen en het heel hard uit de maat mee schreeuwen van de muziekbeat. In de hoek stond een danskooi waarvan je normaal zou denken dat er professionele dansers in zouden staan, maar ook deze plek was overgenomen door 4 ‘dansende’ heren. Ik dronk één heel vies chemisch blauw drankje dat nog zoeter was dan alles wat ik ooit heb gedronken toen ik 15 was. Iedereen om me heen leek hetzelfde drankje geweldig te vinden. Toen dit drankje op was gingen we door naar de volgende bar, de Mushroom. Deze bar bevond zich in een kelder achtige ruimte met een veel kleinere dansruimte dan Sinners. Ook zag ik hier meer vrouwen die stonden te dansen. Overal op de grond lagen speel kaarten alsof iemand te dronken was geweest om zijn kaart truc af te maken. Heel lang bleven we hier niet, na een biertje zijn we naar buiten gegaan om een hamburger te eten bij de mcdonalds. Terwijl we buiten stonden te wachten op mijn vriendin die voor iedereen cheeseburgers aan het bestellen was werd ik ineens opzij geduwd door de jongen die met ons mee uit was geweest. Er viel een gigantisch grote gast vlak naast me op de grond. Vlak daarna stond hij op en probeerde weer de mcDonalds in te rennen. De bewaking die daar stond duwde hem weer naar buiten terwijl ze hard tegen elkaar stonden te schreeuwen. Het was pas 11 uur.Gelukkig was dit nog niet het einde van de avond want er waren nog wel een paar plekken die mijn vriendin mij wilde laten zien. Nadat we onze burgers hadden opgegeten en het spektakel van de vechtende mensen in de mcdonalds hadden verwerkt gingen we op pad naar de volgende bar waar we een goed deel van de rest van de avond hebben doorgebracht, de Flares. Flares was de enige club waar een rij stond en we toegang voor hebben betaald. 5 pond per persoon. Binnen hadden ze een dansvloer die zo uit Saturday Night Fever zou kunnen komen. De hele avond lang hoorde je foute 90’s muziek waarvan je vergeten was dat het bestond. Er waren vooral grote groepen mannen aanwezig die waarschijnlijk een stag party aan het vieren waren. Naarmate de avond vorderde ontblootten steeds meer mannen hun bovenlijf.Tegen het einde van de avond stonden ze allemaal op een podium nog steeds dezelfde kikker dans te doen als de jongens uit de eerste bar. Toen de club zou gaan sluiten zijn we op weg gegaan naar de laatste bar. Mijn vriendin vertelde me dat bijna alle horeca sluit rond 2 uur behalve de MSA die tot 04:00 open is. Daar zijn we ddan dus ook nog heen gegaan. Ook hier moest je een paar trappen naar beneden om de dansvloer te bereiken. Er werd vooral hiphop gedraaid, maar om heel eerlijk te zijn kan ik me van deze bar het minst herinneren, we waren onderhand ook al vanaf 4 uur ’s middags op pad geweest en het begon tijd te worden om naar huis te gaan.Onderweg hebben we nog even snel wat te eten gehaald om thuis op te eten en de avond af te sluiten met 4 grote glazen water om de kater in de ochtend binnen de perken te houden. Dat lukte aardig: de strandwandeling de volgende dag met onze gastvrouw en heer liep ik glansrijk uit. 

1 jaar tot Brexit / 20 jaar Good Friday Agreement

Nog een jaar tot Brexit dus. Engelse vrienden verbieden ons het B woord uit te spreken als we leuk bij elkaar zitten. Want het wordt er dan niet gezelliger op. Ook op mijn werk praat niemand ooit over het verlaten van de EU. Op de achtergrond worden wel koortsachtig extra contacten met soortgelijke instituten in de EU gelegd, maar dat dit iets met Brexit te maken zou kunnen hebben laat men discreet ongenoemd.
Deze terughoudendheid om het in het dagelijks leven te hebben over de Brexit staat in schril contrast met de Engelse media die alleen maar over Brexit lijken te berichten. Zo heeft BBC4 een Guide for the Perplexed'

en vandaag zelfs op Radio 4 de hele dag een themauitzending over 'Britain at the Crossroads':

waarin luisteraars vragen kunnen stellen. Veel persoonlijke vragen als : 'ik woon in Spanje, is het handig om nu al de Spaanse nationaliteit aan te vragen?' Antwoord, omlijst met mitsen en maren: 'ja, dat zou weleens heel handig kunnen zijn'. 

Een ander issue waar veel vragen over zijn: Noord Ierland. De Brexit-situatie daar wordt hier allerwegen een conundrum  genoemd. En hoe ingewikkeld het is realiseer je je als je de Ieren zelf spreekt. Want die staan klaar om de troubles weer opnieuw op te starten mocht de Engelse regering ertoe overgaan de grens met de republiek Ierland dicht te gooien. Het probleem is dat ze er moeilijk onderuit komen omdat het hier zoals we allemaal weten dan een buitengrens van de EU gaat betreffen en illegale immigranten -waar het allemaal om begonnen is- nog makkelijker dan voorheen de UK binnen kunnen wandelen. 

De Ieren, toch al geen liefhebber van de Engelsen en hun politiek tov hun eiland, vertrouwen het zaakje niet. Het verdrag van goede vrijdag -morgen, nu we toch verjaardagen aan het vieren zijn, maakt the good Friday agreement zijn 20ste goede vrijdag mee- is gebaseerd op vrije doorgang tussen Noord Ierland en de Ierse Republiek. Op de radio maakte een reporter vanochtend een ritje door Zuid-Noord Ierland (het wordt wel ingewikkeld zo) en overschreed meer dan 20 keer ongemerkt de grens. Ga dat maar eens reguleren, met of zonder moderne technologie.
Hoe Theresa May, vanavond in Newcastle op Brexit tournee, dit gaat oplossen weet nog niemand. Maar nu het aftellen begonnen is wordt het wel spannend: hoe lullen ze hier een punt aan zonder een nieuwe burgeroorlog te triggeren? Een ding is duidelijk: als het May lukt zonder al te veel kleerscheuren de volgende verkiezingen te halen gaat ze geschiedenis schrijven als de evenknie van haar idool, Margaret Thatcher. Want dan heeft ze het -haast- onmogelijke gepresteerd.

die bijzondere Engelse kerstsfeer, pers en prepaid energie nu ook in Nederland

U heeft al een tijdje niks van ons gehoord. In tegenstelling tot vorig jaar, toen we koud in Engeland gearriveerd waren, hebben we kerst niet in Newcastle 'gevierd', en ik schrijf gevierd expres tussen aanhalingstekens omdat het op zijn zachtst gezegd geen onverdeeld genoegen is om de kerstdagen in het Verenigd Koninkrijk door te brengen. Het land wordt dan namelijk gesloten. Niemand, maar dan ook niemand gaat de straat op. Behalve wij dan. Vergeefs op zoek naar een niet gesloten pub.

Treinen rijden niet, de metro, een van de zegeningen van Newcastle Metropolitan Area, gaat met kerst gewoon dicht (ook op oudjaarsdag). Dus er is geen ontsnappen mogelijk, als je tenminste niet beschikt over een automobiel. Zoals wij.

Maar goed, na een gezellige kerst dit jaar in het overvolle Amsterdam en vervolgens in het al even overvolle Berlijn zijn we weer in Engeland. En wat na zo'n verfrissend Europees bad meteen opvalt is de krakkemikkigheid van de Engelse pers. Zo hoor je regelmatig mensen afgeven op Jean Paul Juncker, de voorzitter van het Europese Parlement. En dat heeft een reden: een deel van de Engelse pers is met een regelrechte haatcampagne bezig tegen alles wat iets met de EU te maken heeft. Met name de Engelse Telegraaf, de Daily Mail, laat geen kans onbenut om die arme Eurocraat te beschimpen.

Daartegenover staat de BBC die op radiozender BBC Four haar ware gezicht laat zien. Hoewel er een aantal aardige programma's worden uitgezonden -overigens wel tot in den treure herhaald-, is het gros van een truttigheid waar de parsniplucht vanaf walmt. De Archers, de langstdurende hoorspel-soap van de wereld over een plattelandsgemeente, spant de kroon. Het blijft een dagelijkse uitdaging om op tijd de radio uit te zetten.

Maar er is bijvoorbeeld ook Desert Island Discs, een versleten format dat dapper stand houdt en natuurlijk een keur aan 'typisch Britse humor'. Komt meestal neer op een stelletje ouden van dagen dat met elkaar leuk doet in het kader van spelletjes die in Nederland al in jaren tachtig sneuvelden. En dan is er natuurlijk De Kerk van Engeland. Het bloed stolt je dagelijks in je aderen als aangekondigd wordt: 'and now, the daily service by the reverend Clair Jaquiss... on DAB+ digital radio...and here on FM..' en dan volgt er iets dat in ieder geval aantrekkelijker is dan een kerkdienst. Poeh, opluchting. Niet echt een aanbeveling om op DAB over te schakelen, overigens.

de Emmanual Church in Manchester waar vanuit de Daily Service vaak wordt uitgezonden

Al met al valt vooral op hoe enorm veelzijdig en journalistiek verantwoord de Europese media zijn en hoe vreselijk truttig en gepolariseerd het er in Engeland aan toe gaat. Je hebt natuurlijk The Guardian, die overigens geheel gratis online te lezen is, wat de krant zo ongeveer aan de afgrond heeft gebracht maar dat is een licht in een verder nogal verontrustende duisternis. De vroeg gepensioneerde Britse journalist van Nederlandse origine die ik hierover sprak werd duidelijk moedeloos van al de alternatieve feiten -met name rond de Brexit-, de machteloze BBC en de teloorgang van de Britse kwaliteitspers. Na een half leven in Engeland is nu het gerucht dat hij vertrekt. En hij is de enige niet. Maar wat was in Engeland nu het belangrijkste nieuws de afgelopen week? Dit dus: een slager die met een bloedworst een knoppie heeft ingedrukt. De kranten, ook de BBC, raakten er niet over uitgeschreven. Letterlijk Blut und Boden nieuws dus. Daar lusten ze wel pap van.

Geen wonder dat de serieuze Britse pers achteroversloeg van bewondering toen Nederlandse journalisten ambassadeur Hoekstra zo venijnig aanpakten. Dat soort journalistiek kennen ze hier al heel lang niet meer.

Maar natuurlijk sluiten we af met een positieve noot: Nederland gaat langzaam de weg van Engeland op. Want ook bij ons wordt wat eufemistisch 'prepaid energie' wordt genoemd geïntroduceerd. Het gasmuntje komt terug! Nostalgie.
Zogenaamd met de beste bedoelingen wordt het systeem dat de hele buurt bij ons in Wallsend heeft (inclusief ondergetekenden, zie een vorige post) in Nederland getest. En reken maar dat het massaal gaat worden ingevoerd want voor de energiemaatschappijen is het goud. Het is namelijk de duurste vorm van energie voor de klant (wij betalen het allerhoogste tarief) en de maatschappijen  lopen geen risico van wanbetaling meer. Net als hier krijg je binnenkort als je in Rotterdam Zuid electriek wil hebben alleen maar prepaid. Voor je eigen bestwil.