Lachen om de Brexit: nu kan het nog, moeten de redacteuren van het hier al eerder besproken Private Eye gedacht hebben. Het gekke is dat je eigenlijk weinig merkt van Project Fear, in het Noordoosten van Engeland. De schappen liggen vol, ik zie niemand hamsteren en ik hoor ook geen angstverhalen over voedsel- en of medicijnentekorten. Maar die worden waarschijnlijk ook niet het probleem, bij zowel een crash out als een May-deal. De echte nadelige gevolgen van slechte handelsovereenkomsten met de grootste handelspartners van het VK gaan na 29 maart pas geleidelijk zichtbaar worden, vermoed ik.
Allereerst gaat de economie nu al behoorlijk langzaam, vergeleken bij bv de BV Nederland, waar we al ongerust waren om wat promieltjes minder groei. Na de Brexit zullen fabrieken die of veel exporteren of grondstoffen importeren (dat zijn er een hoop) in de problemen raken. In een van onze eerste blogs waren we ongerust over de autoindustrie hier in de buurt, de Nissan fabriek, in het dichtbij Sunderland gelegen Washington (onderdeel van Newcastle Metropolitan Area en geboorteplaats van zowel Brian Ferry als Jordan Pickford, de keeper van het Britse nationale team en natuurlijk John Washington, de vader van George), aan de overkant van de Tyne. Daags na het referendum gaf Nissan aan waarschijnlijk te vertrekken uit Engeland. May suste dat toen door onmiddellijk in Sunderland op bezoek te gaan. Inmiddels heeft Nissan aangegeven niet meer te investeren in nieuwe productielijnen wat zo goed als zeker wil zeggen dat ze gaan inkrimpen en wellicht geheel gaan vertrekken, in de nabije toekomst. Dat is een ramp voor de regio, waar in de autoindustrie 30.000 mensen werken -10.000 bij Nissan, 20.000 bij aan Nissan gelieerde toeleveringsbedrijven-. Lullig, ook omdat, zoals we al schreven in een vorige post, Sunderland een van de plaatsen was waar de meeste Brexit-aanhangers zaten. Turkeys voting for Christmas, heet dat hier.
En toch, ondanks al deze donkere vooruitzichten, zijn er nog heel wat Engelsen die het liefst een no deal willen. Instrumenteel hierin is de ERG, de European Research Group, een al in de jaren '90 opgezette Eurosceptische denktank, momenteel aangevoerd door Jacob Rees-Mogg, de rabiate Euro-hater, uit de uiterste rechtervleugel van de Conservatives. Met wisselend succes knaagt de ERG aan de stoelpoten van Theresa May en hoewel ze strategisch ook wel wat steekjes laten vallen worden ze toch gezien als een van de machtigste facties bij de Tories. En over het algemeen staan ze een harde Brexit voor. Net als overigens Tim Martin, de eigenaar van de grootste pub keten van Engeland, de Wetherspoons, die bij alle Engelsen een infantiel pro no deal blaadje liet bezorgen. Zijn pubs puilen nog elke dag uit, ook hier om de hoek, dus bad for business is het geeneens geweest.
Het idiote is dat nu nog steeds, zo vlak voor de officiele uittredingsdatum, geen mens kan zeggen hoe het kwartje gaat vallen. Er is een vrij grote kans op een no deal, maar dat schreven we hier al 8 maanden geleden. Er zijn echter ook verschillende andere scenario's te bedenken. Een aangepaste May deal behoort, hypothetisch, nog altijd tot de mogelijkheden. Eigenlijk is dat ook het onverantwoordelijke en in die zin heeft May Project Fear inderdaad zelf gecreëerd: niemand weet wat er gaat gebeuren terwijl er voor heel veel mensen er veel vanaf hangt. De moeder van een aantal -volwassen- kinderen die allemaal buiten Engeland werken en ook huwelijken met 'foreigners' sloten verzuchtte: 'die wisten natuurlijk helemaal niet wat hun boven het hoofd hing toen ze verhuisden, 4 jaar geleden. En nu nog steeds niet. Wat een afgang.'
