In de week dat artikel 50 in werking is gezet, het juridische point of no return voor de Brexit, horen we eigenlijk alléén maar Brexit op de radio. De radio, dat is Radio 4, het equivalent van het Nederlandse Radio 1, met een andere muziekkeus. Dat wil zeggen dat er niet, zoals in Nederland, verplicht slechte muziek tussen de nieuwsmededelingen door gedraaid moet worden. Voor slechte muziek hebben ze aparte programma's zoals het oeroude Desert Island Discs. De rest van de zendtijd is momenteel dus vrijwel exclusief gewijd aan de Brexit, zonder dat de BBC daarbij een standpunt tracht in te nemen, wat maar matig lukt. Maar goed, ze doen hun best.
Dan zijn er de voornamelijk in fakenieuws grossierende pro Brexit kranten. De Daily Mail neemt in die categorie een bijzondere plaats in vanwege a. de nietsontziende schofterigheid en b. hun slechte smaak. Voor een voorbeeld over het eerste gaan we een tijdje terug, voor de Brexit, in 1934, toen dezelfde krant dit stukje plaatste::
De slechte smaak kwam deze week weer een keertje voorbij toen de krant met deze cover kwam waarin de benen van de resp. Schotse en Engelse eerste ministers Nicola Sturgeon en Theresa May op een onverholen seksistische manier in beeld- en ter sprake werden gebracht:
Maar goed, er zijn ook meer serieuze periodieken. Zo willen we de lezers graag wijzen op InFacts,
een website die we onder ogen kregen via de in Londen woonachtige neef van Sam, Geert Linnebank. Infacts bericht onvermoeid over de onzalige gevolgen van de Brexit en probeert via Facebook door te dringen tot de massa. Inmiddels mosterd na de maaltijd, maar het kan geen kwaad te benadrukken dat 48 % van de opgekomen stemmers téugen heeft gestemd.
En er is natuurlijk satire. Want daar schijnen de Britten enorm goed in te zijn. Zo is er het legendarische Private Eye, dat zo Brits is dat je er Anglistiek voor gestudeerd moet hebben om het helemaal te snappen. Ze verwijzen regelmatig naar Nederland, zoals in deze Brexit-cover:
Maar ook de Nederlandse verkiezingen ontsnapten niet aan hun satirische aanpak.
De humor ligt in Engeland natuurlijk, net als in Amsterdam, op straat. Zo liepen we in het Lake District nota bene, tegen dit boekje aan dat indruk maakte omdat we alle twee behoorlijk into de vijf waren, als pre pubers, niet eens zo heel lang geleden.
We besluiten met een bericht in de lichte categorie: de Maker Faire in Newcastle, een beurs voor de moderne, al dan niet digitale, knutselaar. We waren er met onze Nederlandse vrienden Emmy en Daan, die met hun goudsmidworkshops hoge ogen gooiden. Dit is Daan, die in het echt heel wat minder onheilspellend is.Er werd overal lekker gesoldeerd en geprogrammeerd, vooral door vaders en zonen. Hebben die ook eens wat.
En natuurlijk waren er de verrassingen, de eyeopeners, waar je voor naar een Maker Faire gaat. Zo geeft Benjamin Salem Bernard hier nieuwe inhoud aan het begrip wearable:En voor geeks gesneden koek maar voor ondergetekenden nieuw: de Pi Top, een complete computer voor onder de 100 pond. Eigenlijk is het een in gerecycled groen plastic gevat scherm waarin je een Raspberry Pi kunt klikken plus andere modules.
De koene opvolger van de geflopte 100 $ computer uit de jaren 0. Ik begrijp dat het voor niet-ingewijden nu spannend wordt: gaat het door met onbegrijpelijkheden of komen we in rustig vaarwater terecht? Dat laatste. Want één opmerkinkje over de overigens vreselijk leuke Faire: het was allemaal wel erg Brits. Mijn Nederlandse, vrienden waren de enige Buitenlandse exposanten die we zagen. Onder het publiek overigens wel een Nederlandse delegatie. Maar dat wat het wel zo'n beetje, afgezien van de obligate Japanse filmploeg.
En dat was in vorig jaren anders, zeggen ingewijden. Wordt dat het Engeland van na de Brexit? Een in zichzelf gekeerd kneutereiland voor de liefhebber? De onverbeterlijke Anglofiel? We vertellen erover in nieuwe posts, tot dan!
