Wallsend, Newcastle, I Daniel Blake en de wijken

We wonen in Wallsend, even buiten het centrum van Newcastle, en daar zijn een paar kleine opmerkinkjes over te maken. Allereerst over het contact met de locals. Dat zijn over het algemeen rondborstige, leuke mensen die in ieder geval een borrel lusten. Probleem is de communicatie: het accent, ter plekke bekend als 'Geordie' is voor een buitenstaander niet te volgen. Dat betekent veel glimlachen en ja knikken maar weinig meekrijgen van wat er gezegd wordt.

Hiernaast een pand om de hoek dat al maanden dichtgespijkerd is. Twee weken geleden zag ik 's ochtends vroeg iemand tegen de deur ernaast schoppen, allerlei verwensingen in het lokale dialect (zie boven) schreeuwend. 's Avonds bleek de deur in de fik gestoken.
Geen wonder dat de sociaal bewogen regisseur Ken Loach zijn magnum opus I, Daniel Blake in Newcastle opnam. 
De film laat de Werdegang van Daniel Blake zien, een geschoolde arbeider, die door een hartkwaal werkeloos is geworden. Met name de -digitale- bureaucratie krijgt er van langs. Maar ook de trooste- en uitzichtloosheid van achterstandswijken in het Engeland van Theresa May wordt genadeloos belicht. Hieronder Daniel met de bijstandsmoeder Katie, die hij onder zijn hoede heeft genomen. Katie is uit Londen naar Newcastle verhuisd en moet voor haarzelf en haar 2 kinderen haar leven op weer de rails zien te krijgen. 

Ik fiets elke dag dwars door de wijk waar Loach' team maandenlang filmde. Buurtgenoten vertellen me dat de sets niet afgesloten waren. Veel mensen in de achtergrond zijn dus toevallige voorbijgangers, dat geeft de film wel, wat je er verder van kunt zeggen, een extra portie authenticiteit. 

een paar plekken in Newcastle waar I, Daniel Blake is opgenomen, rechts op het kaartje Wallsend, waar de makers van deze blog wonen

Maar eerlijk gezegd zijn in Newcastle de echte achterstandswijken klein en overzichtelijk. Er is voldoende woonruimte in de uitgestrekte dreuzelwijken, waar ook wij wonen, de reden waarom Katie uit de film naar Newcastle is verwezen door de Sociale Dienst in Londen. Dit is overigens een van de artistieke vrijheden die Loach zich heeft veroorloofd: een ex-gemeenteraadslid voor Labour verzekerde me dat dit soort deportaties alleen binnen de regio plaatsvinden. Iemand uit Londen kan dus nooit direct door de een overheidsdienst gedwongen naar Newcastle zijn verhuisd.

Uitgestrekt zijn ook de gegoede wijken Gosforth en Jesmond: duizenden Victoriaanse en Edwardiaanse villaatjes in een groene setting. Want er is armoede, maar ook, en wellicht meer, welgestelde middenklasse in het Engeland van 2016

.

En al die dreuzels moeten dus in het weekend naar de kleine binnenstad met hun dreuzelauto's om te shoppen, de nationale liefhebberij. En dat betekent vrijwel doorlopend file, overal en op de gekste tijden.  

Newcastle

Newcastle heeft het, als post industriële stad, moeilijk. De levensverwachting is er bijvoorbeeld beduidend lager dan in de rest van Engeland. 

Veel gebouwen in de binnenstad zijn verlaten en in onze buurt zie je hele huizenblokken die zijn dichtgetimmerd. Van alle winkels is minstens een derde een charity shop, een tweedehands winkel voor een goed doel, omdat gewone winkels de huur niet kunnen opbrengen.

Ook zijn er, zoals overigens overal in Engeland, veel daklozen.

Je komt ze dagelijks, in vrijwel alle wijken, tegen: de buitenslapers, de bedelaars in slaapzakken en andere, zakken meeslepende, verworpenen der aarde.

Deze man heette bijvoorbeeld Euan McLachlan en bezweek na een te koude en natte nacht in het centrum van Newcastle. Er werd over geschreven, want Euan was een press darling maar met de dakloosheid is het nog steeds niet best gesteld.
                                                                                  



In heel groot Newcastle, met ruwweg anderhalf miljoen inwoners verdeeld over een aantal kernen, werd veel pro-Brexit gestemd, maar nergens zo veel als in Sunderland, de economische motor van Newcastle Metropolitan Area, waar 60% voor uittreding uit de Europese Gemeenschap stemde.

Sunderland, haven- en industriestad aan de rivier de Wear, ten zuiden van Newcastle

En dat is vreemd, want Sunderland is voor het overgrote deel economisch afhankelijk van de grote Nissan autofabriek, die veel van de productie exporteert. 

Kort na het referendum gaf het management van Nissan dan ook aan dat ze niet meer zouden investeren in nieuwe productielijnen, wat op redelijk korte termijn het einde voor deze fabriek zou betekenen. Theresa May reisde spoorslags naar Sunderland om het recht te breien, wat naar verluid is gelukt.
           



Waarom de Sunderlanders, de Mackems, tegen hun eigen portemonnee stemden en hoe ze daar nu over denken gaan we in deze blog voor u uitzoeken. De komende tijd zullen we bloggen over het Engeland van de Brexit, en met name over de gevolgen voor het toch al gemarginaliseerde Noordoosten van Engeland. Commentaar, verzoeken of bijdragen zijn altijd welkom.