het wonder van May

Daar waren ze dan, de verkiezingen. Links had zich voorgenomen zich niet meer in de luren te laten leggen en zette alles op alles om Jeremy de overwinning te bezorgen die nodig was. Corbyn kwam ook langs in Newcastle, of beter gezegd, in Gateshead, aan de overkant van de Tyne, de stiefgemeente van Newcastle Metropolitan Area, die op slinkse manier én de prachtige concertzaal én het prestigieuze museum voor moderne kunst, de Baltic, binnen de grenzen wist te lokken. En het bezoek van JC werd een feest.

De opkomst was -ondanks het hondenweer- massaal en de sfeer opperbest. We kunnen gerust van een premature overwinningsroes spreken, ook omdat op dat moment de shock poll bekend was gemaakt waarin Labour het enorm goed deed.

Maar ook elders in de stad werd er actie gevoerd voor Labour, en nog wel door de Socialist Worker Party die zich als één persoon achter de Leider hadden geschaard.

En er werd flink geflyerd en gedebatteerd op straat, iets dat je op het continent niet zo gauw meer tegenkomt.

Labour behield Newcastle (zoals u weet heeft Engeland een districtenstelsel, wat de politiek er niet eenvoudiger op maakt, daarover in een latere post meer), maar daar had ook niemand aan getwijfeld.

Ook in de rest van het land deden ze het niet slecht maar winnen, in de zin van de grootste partij worden, dat was nog net een maatje te groot voor Corbyn.
De grote vraag van de verkiezingen is of May zich iets van de uitslag gaat aantrekken. Waarschijnlijk niet. Zoals ze zich van zo veel van haar uitspraken niks aantrekt. De arme May wordt daarom weleens voor leugenaar uitgemaakt maar daar geloof ik niks van. May liegt nooit, zoals dochter van een dominee betaamt. Ze zegt alleen weleens wat doms en daar hebben ze in de Anglicaanse kerk een puike oplossing voor, die hier om de hoek bij een van hun filialen op een poster staat afgebeeld: als je maar voldoende gelooft worden je fouten door die andere JC weggegumd. Probeer daar maar eens campagne tegen te voeren.