Theresa

De lente is ook in Engeland gearriveerd en dus worden mijn wandelingetjes door de buurt frequenter. Door het park, verbazingwekkend goed onderhouden voor een arbeidersbuurt als de onze, en dan langs een basisschool waar het raam op een kier stond. En daar gebeurde iets vreemds. Ik hoorde de stem van Theresa May. Knarsend, gebiedend en diep. Zou de juf de TV hebben aangezet om de kinderen te laten zien wat de eerste minister deze week weer te vertellen heeft? Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn ingebakken schijterigheid en ik strekte mijn lange lichaam nog een eindje om naar binnen te gluren en een idee te krijgen van de situatie ter plekke. Er was niets, maar dan ook niets aan de hand: de juf stond voor de klas en de kinderen zaten over hun schriftjes gebogen. Toen richtte de juf zich tot de klas en daar was het: de stem. Gebiedend, diep en vooral ijskoud. Precies, maar dan ook precies Theresa May.
En kort daarop: 'What exactly is it that you're doing there?' De juf had me in de gaten gekregen. En, hoewel ik weinig kwaads in de zin had, voelde ik me opeens verschrikkelijk betrapt. Als een haas maakte ik me uit de voeten, 'I'm awfully sorry', prevelend.

Sorry: for what? vroeg ik me later af. Dat ik besta? Dat ik geïnteresseerd ben in het Britse dagelijks leven? Het moet de mindset zijn waar vrijwel iedere Brit mee rondloopt. Want allemaal zijn ze opgevoed door een Theresa: streng, maar niet noodzakelijkerwijs rechtvaardig en als ze iets ouder zijn ook nog bang voor de lijfstraffen die tot voor kort hier ten lande wettelijk waren toegestaan.

En het verklaart zo ontzettend veel. Bijvoorbeeld waarom de Britten überhaupt voor May kiezen. Ze willen doen wat de juf zegt. Wollen mantelpakje, gewoontjes van uiterlijk, raar haar. Precies wat ze van jongs af aan gewend zijn. En daarom kan Theresa er voetstoots van uitgaan dat ze weer herkozen wordt: de Britten durven gewoon niet op iemand anders te stemmen. Theresa May is de juf van Engeland, zoals haar grote voorbeeld Thatcher het ooit was. De Britten zijn een beetje bang voor haar, vinden eigenlijk wat ze zegt lang niet altijd geloofwaardig of wenselijk maar diep binnenin elke Brit zit een klein meisje of jongetje dat de juf  oneindig bewondert en ook, vooral, geil vindt. En hoe meer de juf de Engelsen kastijdt, hoe fijner ze het vinden.


De zakenlunch, vorige week, op Downing Street 10 met Juncker, was dan ook vragen om moeilijkheden. Theresa, geen held in het vraaggesprek, maar wel goed in de one way communicatie, hakte en flink op los. Juncker werd, zoals een Engelse journalist het verwoordde, door May afgeblaft zoals ze dat in haar vorige baan bij de home office gewend was. May, niet gehinderd door kennis van zaken van de EU politiek, liet merken dat de protocollen die gelden over het uitvoeren van de Brexit wat haar betreft best flexibel konden worden opgevat. Juncker vertrok witheet van woede, links en rechts verklarend dat hij er helemaal geen fiducie meer in had. En ja, dat komt dan natuurlijk in de krant.
En hier zien we wat er werkelijk aan de hand is in Engeland: de Engelsen willen niet alleen minder vluchtelingen, al dan niet economisch, binnenkrijgen, ze zijn cultureel -nog steeds- totaal vervreemd van het continent.

Neem Frankrijk, waar Macron het kunstje van Sárkozy nog eens dunnetjes overdoet. Als outsider, op lef en bluf, president worden. Met glamour, wat onconventioneel (zijn vrouw Brigitte is zoals we weten niet alleen leuk om te zien en intelligent, ook nog eens fors ouder) gaat hij wellicht de verkiezingen winnen omdat het alternatief nog slechter is. De Fransen lusten  Hollande niet, alleen al omdat hij zo gewoon is, maar vooral ook omdat hij schichtig deed over zijn liefdesleven i.p.v. er gewoon een vrouw bij te nemen zoals bv Mitterand. De Fransen houden van glamour, van levenslust en van lef, de Engelsen willen hun juf, in een tweed pakje. Het is niet anders. En dat maakt dat de Engelsen regelmatig uit de band moeten springen. Want als de juf er niet is gaan we keten. Dat betekent flink zuipen in het weekend en de boel op stelten zetten.

Wie zich weleens buiten de gebaande paden in Engeland begeeft op een zaterdagavond of zondag, moet dat opgevallen zijn. Een volk gaat zich te buiten. Tot op maandag de juf weer met het rietje zwaait en iedereen weer, met een stevige kater, de bevelen opvolgt.