Door het onschuldige grapje van Donald Tusk raakte de natie weer eens in rep en roer. Ze zijn onbeschoft tegen onze PM geweest.
.Europeanen zijn gewoon ongelofelijk naar, vinden veel Britten, een gevoel dat wordt aangewakkerd door de pers. Het volgende is rechtstreeks uit mijn leven gegrepen:
Deze week was ik bij een van de weinige electronica winkels die Newcastle Am Thein rijk is om wat in Europa een euro-stekker heet te kopen. De meneer die al sinds jaar en dag onder de toonbank van het zaakje woont wikkelde eerst een telefoontje met zijn vrouw af, wat ongeveer 10 minuten in beslag nam. Ik drentelde ondertussen op en neer en bestudeerde zijn handelswaar, voornamelijk in China geproduceerde derderangs goederen. Duidelijk geïrriteerd door mijn vasthoudendheid kwam hij na opgehangen te hebben naar me toe: 'Wat kan ik voor u doen', brieste hij.
'Ik zoek een Euro-stekker'.
Nu raakte de goede man pas echt geagiteerd:
'Wat zegt u? Een Euro-stekker? Heb ik niet.'
Ik begon geduldig uit te leggen wat ik nodig had. Dat viel niet in goede aarde:
'U kunt wel doorgaan, maar ik verkoop geen Euro-stekkers.'
Ik keek even rond en wees hem op een stekker die in zijn etalage hing.
'Die stekker, die lijkt erop'.
'Aha, u bedoelt een EE slash 44 driepolige stekker.'
'Ach ja', zei ik, 'en in Europa noemen we dat een Euro-stekker.'
Het werd de man te veel, rood aanlopend voegde hij me toe:
'Zijn we net met veel moeite uit Europa, moet ik een Euro-stekker gaan verkopen, wat denkt u wel?' Natuurlijk bleef ik poeslief, want tegen zoveel onnozelheid helpt alleen nog de liefde. Ik rekende af en zei hem gedag, waarop het van zijn kant akelig stil bleef, maar dat is gewoon in deze contreien (zie vorige posts).
Epiloog van dit verhaal: thuis bleek dat ik de Euro-stekker toch niet nodig had en nu ga ik, alleen al om de Brexit metafoor overeind te houden, mijn geld terug vragen (bonnetje bewaard). Ik hoop dat hij er niet in blijft.
ontknoping:
Na bovenstaande grootspraak van mijn kant: met lood in de schoenen terug naar de leave-winkelier. Onderweg vond ik een laffe tussenoplossing: ik vraag mijn geld niet terug maar ruil het oorspronkelijke product voor iets anders dat ik wel kan gebruiken. Poepoe, en nou maar hopen dat ze daar in mee kunnen gaan.
Eenmaal in het winkeltje bleek dat de eigenaar er niet was maar een lieve 83-jarige dame had gevraagd op de zaak te passen. De mevrouw wist van toeten nog blazen maar was wel uitermate charmant. Uiteindelijk ging ik weg met zelfs nog voor extra ponden kabels, en stekkers.
Laat Barnier in Godsnaam beter onderhandelen.
