Saturday, November 18, 2017

Nasty Women Newcastle

door gastredacteur Viola van Alphen
foto's Ine Poppe

'Such a Nasty Woman' zei Donald Trump over Hillary Clinton, tijdens hun einddebat. De term ging viral, er kwam een Women's March en in New York begon kunstenaar Roxanne Jackson de eerste Nasty Women exhibition (12-15 jan 2017).

700 ingezonden kunstwerken werden tentoongesteld, meer dan 42.000 dollar opgehaald voor Planned Parenthood in deze volledig uitverkochte tentoonstelling.

Nasty Women is een jonge, wereldwijde beweging. Het komt op voor vrouwenrechten, rechten van individuen en het recht op abortus. Inmiddels hebben er meer dan 30 zuster-exposities plaatsgevonden, waaronder in Amsterdam, en nu ook in Newcastle de eerste Nasty Women conferentie ter wereld.


Dat konden we (Ine en Viola) niet weerstaan. Het evenement vond plaats in wat ze hier de wopwop noemen: nogal ver buiten het centrum van de stad. De Thought Foundation, een 'creatieve ruimte gericht op de gemeenschap', was de locatie, op 16 en 17 november . Te midden van een kritische expositie over de Brexit en de eerste Nasty Women expositie, kwamen internationale bezoekers, voornamelijk vrouwen, alleen of met zijn tweeën naar het event.  Zonder aarzeling werden visitekaartjes met elkaar gedeeld, onder het uitspreken van dromen over meer zichtbaarheid van vrouwen  en intenties voor de toekomst. Hieronder de oprichter van de beweging, Roxanne Jackson, in Newcastle:

2017


Voor de expositie Nasty Women in New York waren er meer dan 700 inzendingen waaronder waterverfschilderijen. Het was een uitdaging om daarvan de beste presentatievorm te maken, zo vertelde Roxanne Jackson. Hieronder zie je hoe dat is gelukt:






Airco Caravan, curator van de Amsterdamse Nasty Women expositie liet o.a. werk van  de Amsterdamse Jet Nijkamp zien, een serie pasteltekeningen waarin Donald Trump wordt afgebeeld in dameskleding. De serie, Dress like a Woman, is een aanklacht tegen het decreet dat in februari werd afgevaardigd door het Witte Huis, waarin vrouwelijke medewerkers worden opgedragen zich 'vrouwelijk te kleden.'
  
Maar begrijpen mannen dit wel, vroegen we ons af? Een soort antwoord was een ontmoeting met een jongeman die zich voorstelde met: 'Hello, I am a Nasty Woman'.
Moeiteloos kregen we een lift terug uit de negorij waar we terecht waren gekomen van nog een Nasty Woman van het mannelijk geslacht - hij vertelde dat zijn Labour vrienden, vóór de Brexit gestemd hadden, in de hoop dat Engeland een onafhankelijke socialistische staat zou worden (waarbij Europa en haar beslissingen symbool staan voor het neo liberalisme).



De workshop Politieke Ansichtkaarten maken door Sarah Maple, was voornamelijk geïnspireerd door haar Moslim-achtergrond.  'Let's destroy printed media and make our own'.









Monday, November 6, 2017

Improv

Wie denkt dat heel Engeland een poel van xenofobie is moet misschien iets verder kijken dan zijn of haar neus lang is. We weten dat het geen valide steekproef is maar werkelijk iedereen die ons aanspreekt in Engeland en ons Nederlandse accent herkent (wat in de regel 2 tot 3 seconden in beslag neemt) excuseert zich omstandig voor Brexit. De stemming is op het Britse eiland langzaam om aan het slaan naar het bewustzijn dat er ergens iets niet helemaal snor zit met de verhouding tot het Continent en hoe de echtscheiding ervan tot stand komi. Er verschijnen steeds meer artikelen met deze boodschap.
We gingen naar improv groep de Suggestibles in onze favoriete hang out, de Cumberland Arms, bij de Byker Bridge..













dat in hun bescheiden zaaltje theater variola afwisselt met punk voor alle leeftijden en een fantastisch uitzicht op de Ouse Valley biedt..


Maar goed, het ging dus om het alhier populaire improv genre, waarbij het publiek suggesties kan doen en de acteurs die dan al dan niet in hun spel benutten. Iemand riep dus 'Brexit' en dit is wat er gebeurde. Natuurlijk gaat het hier om de culturele klasse van Newcastle, maar toch. We houden de thermometer bij de hand.



Sunday, October 29, 2017

Freedom City



Op 13 november 1967 ontving Martin Luther King een eredoctoraat van de Universiteit van Newcastle. Een half jaar later werd hij vermoord. In het dankwoord dat hij uitsprak noemde hij discriminatie, armoede en oorlog de grootste problemen van zijn tijd.




Terwijl in Nederland het sinterklaasdebat op een laag pitje voort suddert zet Newcastle het 50-jarig jubileum van deze historische gebeurtenis luister bij met een uitgebreid programma waaronder een tentoonstelling in het Baltic, het museum voor moderne kunst, straat theater, publicaties en nog veel meer. Vandaag was er een grote optocht, die begon op Newcastle University.















En eindigde met straattheater, op de legendarische brug over de Tyne, waarbij behalve de brug nog 20 doorgaande straten waren afgezet. Horen en zien verging je, naar verluid: half Newcastle was uitgelopen om het mee te maken.





In het Baltic waren ook kosten noch moeite gespaard om de Freedom City tentoonstelling een bijzondere te maken. Wij vonden het werk van Edgar Arceneaux, Until, Until, Until geweldig. Een multimedia installatie die je gevangen hield in een meerlagig spel met beelden en betekenissen. Fascinerend.


Maar er was meer, veel meer, te zien, zoals het werk van Charles Gaines, dat de geïmproviseerde toespraak van King aan de orde stelde.

Met al het getut in Nederland op dit gebied mag dat ook wel eens gezegd worden. Wie het stukje van Joris Luyendijk in VN deze week mag geloven, die blijkbaar geen een verstandige Engelsman tegen was gekomen in de zes jaar dat hij hier woonde (maar ja, hij woonde dan ook in het Zuiden), is het alleen maar dog eat dog hier.  Dat ligt, kunnen we melden, een stuk genuanceerder. Zie boven. 

Friday, September 15, 2017

de bankencrisis begon in Newcastle: Northern Rock

Het is 10 jaar geleden dat de Europese bankencrisis begon. In Nederland herinneren we ons nog het Fortis/ABN Amro debacle, dat de Nederlandse staat ettelijke (niemand weet precies hoeveel) miljarden kostte, maar die crisis begon in Europa met het ineenstorten van Northern Rock. U raadt het al: een bank uit Newcastle.













En een bank met het hart op de juiste plaats. Het sponsorde bv de lokale voetbalclub en besteedde meer dan 100 miljoen pond aan maatschappelijk angehauchte projecten. Northern Rock was dus populair in het noordoosten van Engeland. Het werd algemeen gezien als een goede werkgever en een van de voorbeelden van de manieren waarop de streek uit de post-industriele ellende kon worden gemanouvreerd. Maatschappelijk verantwoord ondernemen pur sang dus.









Het bedrijf, begonnen als woningbouwvereniging, werd aan het eind van de vorige eeuw een bank, met name een hypotheekbank, met weinig eigen vermogen. Dat nekte het bedrijf toen de in de VS begonnen wereldbankencrisis in 2007 zorgde voor minder inkomsten.

Op 14 september 2007 werd bekend dat Northern Rock ondersteuning gevraagd en gekregen had van de Bank of England en dat had het averechtse effect dat de rekeninghouders en masse hun geld van de bank haalden. Een van de eerste bank runs in de nieuwe eeuw was een feit.

De bankencrisis kwam hard aan in de hele wereld maar helemaal in Newcastle, dat tot op de dag van vandaag een achterstandsgebied is. De ambities van Northern Rock leven nog wel voort: er zijn talloze initiatieven om de streek weer nieuw economisch leven in te blazen en gelukkig lukt dat op veel plaatsen ook. 


Maar veel mensen uit Newcastle denken dat het geen toeval is dat Northern Rock moest vallen: 'It would have never happened to a bank in the south', zegt mijn buurman, met het defaitaisme dat in deze contreien helaas gemeengoed is. Een ding is zeker: het vertrouwen in banken zal nooit meer worden wat het was, voor die 14de september, in 2007. In Newcastle, en waar ook ter wereld.

Saturday, September 2, 2017

het perfide albion

Het perfide Albion gaat er vanuit ons perspectief niet op vooruit.


Deze week kregen we via via het bericht dat een Nederlands/Iers gezin dat we kennen in Newcastle terug gaat naar het vasteland. Ze wekken de indruk geen vertrouwen te hebben in de toekomst van Engeland na de Brexit. En ze zijn de enigen niet. De Guardian vond binnen een uur een stuk of dertig lotgenoten.













hier werden we voor rotte vis uitgemaakt
En ondertussen wordt de stemming er hier niet gezelliger op. Anekdote, uit het leven gegrepen: een tijdje terug namen we, samen met een Duitse vriendin, de metro van het centrum terug naar Wallsend. De dames praatten geanimeerd Duits met elkaar. Op station Wallsend stapte er een groepje gedrongen locals mee uit dat eenmaal op het perron ongegeneerd op ons begon te schelden: we stalen hun banen en hun huizen. Grappig verschil in perspectief.
Het is algemeen bekend (Geordie Shore) dat de Geordies feestneuzen en zuipschuiten zijn. En zolang ze dat in hun eigen buurt doen is er weinig van te zeggen behalve dat het lelijk is. Zo kwamen we vorige week in het buurtpark een meisje tegen met een -forse- fles gin tussen haar borsten in haar strakke truitje. Ze vroeg om een tab:
Ze bleek echter niet meer in staat de haar aangeboden rookwaar zelf op te steken: tot drie keer toe liet ze aansteker en sigaret vallen.. Geschatte leeftijd van deze buurtgenote: 15 jaar. Zoals gezegd: hier heeft het nog enige charme, het alcoholgebruik, de blote meiden bij het uitgaan.
















Het wordt anders als ze in het vliegtuig -zoals ik vorige week meemaakte- onze KLM stewardessen belachelijk maken omdat ze niet het Engels spreken dat ze thuis gewend zijn, of als ze in hun bierfietsen door de je Amsterdamse buurt dweilen, met alle herrie en rotzooi van dien. Je begint je af te vragen waar dit heen gaat: de sociale misstanden, de openlijke vreemdelingenhaat en het ongemak waar migranten mee worden opgezadeld. Er staat tegenover dat de ultra-lage pond de Britse toeristen ontmoedigt naar de EU te reizen. Natuurlijk zijn er leuke, zachtmoedige, nuchtere Britten en is er een hoop om van te houden op het eiland. Maar de algemene indruk is er steeds meer een van een wanhopige malaise. En vind daar maar een antwoord op.

Friday, August 18, 2017

Eupeptic Punk


Sam is jarig en geen beter cadeau dan een punkconcert. In zijn jonge jaren drumde hij in een punkband. En echt waar, zo ontmoette ik (Ine) hem. De eerste keer dat ik Sam zag was tijdens een optreden in het rokerige kraakcafé de Muur in het hartje van Amsterdam. De donkere, hysterische, woeste levenslust spatte van de knullen af. Sam drumde gekleed in een maatpak. Dat beviel me, in een omgeving waar vrijwel iedereen het zwarte punkuniform droeg. Pas een jaar later ontmoetten we elkaar weer en begon onze (al 30 jaar!) durende romance.


Dus togen we op de avond voor zijn 55ste verjaardag: naar ThinkTank?, een club met vooral veel lokale bands maar ook -voor wie geinteresseerd is- bijvoorbeelds aanstaande maandag de Skatalites.. We kwamen voor de show van Marmozets, een Engelse indie rockband uit West Yorkshire met zangeres Rebecca 'Becca' Macintyre. Rond haar 18e begon ze de band met twee van haar eigen broers en twee andere broers die ze op de middelbare school leerde kennen, Will en Jack Bottomly, je verzint het niet. Dit zijn ze.




Why do you hate me? Marmozets
https://youtu.be/cGSWfuiO0Ps

Er voltrok zich een klein wonder: de in 1978 doodverklaarde Punk bleek hier springlevend! 
Het publiek (gemiddelde leeftijd rond de 22) schudde en sprong, en zong luidkeels de teksten mee. Badend in het zweet sloten publiek en band het concert af. Verschil met de jaren '80 is dat het er niet meer rokerig is. De ThinkTank? heeft een balkon waar je een saffie kunt gaan wegpaffen, tussen de vapers, want echt roken is alleen nog voor de suicidalen. Maar het contact met het publiek, de energie, het enthousiasme en vooral de jeugd, ja de jeugd, waren hetzelfde. Dus kwamen we thuis met het idee een beetje van het elan van deze nieuwe generatie opgezogen te hebben. 



Het allerbeste bewaren we voor het laatst, want het voorprogramma was onze favoriet:uit Newcastle Metropolitan Area, BlackWaters, hier op Youtube met het onsterfelijke Fuck Yeah!

https://youtu.be/Cm1Mj8Vo30Q

Al met al hoopgevend voor de toekomst: F*ck Yeah.



Friday, August 11, 2017

profoundly racist crime


Hoe het Engeland van de Brexit functioneert kan onder andere afgelezen worden aan de manier waarop het land worstelt met begrippen als racisme en sexisme. Zo is er deze week in ons mooie Newcastle aan de Tyne, dankzij een tot inkeer gekomen pedo, een netwerk van pedo's opgerold. Dat kostte justitie 10.000 pond.


De infiltrant/ex pedo wil voortaan alleen als 'held' aangesproken worden.



Vervolgens werden de verdachten -zo te zien zijn er ook wat witjes bij- aan de schandpaal genageld.

Er is blijkbaar op grote schaal gegroomd en de meeste groomers zijn van Aziatische komaf. De dienstdiende politiechef verklaarde dat deze types blanke vrouwen als onzedelijk beschouwen en daarom denken ze straffeloos te kunnen misbruiken. Er zit wat in en deze paradigmashift waarin sexisme in deze context in racisme verandert heeft flink wat stof doen opwaaien. 


Ook in Engeland focust de strijd tussen wat vroeger rechts en links heette zich op wat nu precies racisme is en worden minderheden ook -terecht- op hun racisme gewezen. Dat bovenstaande bende er hoogstwaarschijnlijk ook sexistisch gedachtengoed op nahoudt zal niemand ontkennen. Maar dat is nu even niet belangrijk, volgens vele commentatoren. Zelfs labours schadumminister voor vrouwenrechten mevrouw Sarah Champion vindt dat nu man en paard genoemd moeten worden. En dat laat de weg zien waar Labour zich op bevindt: bereid hun platgetreden ideologische paden te verlaten.
2 DAGEN LATER:

Nagekomen bericht: uw correspondent heeft weer eens te snel en onnozel een conclusietje uit zijn mouw geschud. Labour was helemaal niet zo blij met de uitspraken van mevrouw Champion. Inmiddels heeft ze haar ontslag ingediend bij 'Jeremy'.  Vanochtend (we schrijven inmiddels 17 augustus) nog een issue op Radio 4. De interviewer zaagde de Pakistaanse Labour mevrouw die het ontslag van Champion verdedigde behoorlijk door


Friday, July 7, 2017

Britain is going to the dogs

Van een vriend uit Newcastle -eigenlijk een boerenzoon uit het Lake District- hoorden dat wie Engeland wil leren kennen, en dat willen we, eigenlijk naar de honden moet gaan. En nu treft het dat er op fietsafstand (10 minuten) van ons appartementje een hondenrenbaan is.














Hondenrennen, dat weet niet iedereen, is de oudste sport ter wereld waarop gewed wordt. En ons werd bezworen dat de rennen toegankelijk en gezellig zijn. Die verleiding konden we niet weerstaan en we togen dus naar de Newcastle Greyhound (entree 5 pond). Hier loopt Ine nog enigszins wantrouwend naar de renbaan..











..door de café-achtige ruimte waar patat en bier gehaald en ook, natuurlijk, gewed kan worden. In het begin leek het nogal ingewikkeld, maar gelukkig waren er hele aardige heren die uitlegden hoe het werkte: wedden op de honden. Hier wedt Ine een zogenaamde place , dat betekent dat je op een hond wedt die dan eerste of tweede kan worden.












Een paar minuten later ging het al loos.


En vrouwe Fortuna was ons gunstig gezind: Ine won zomaar 9 pond en nog wat pennies. Hier het winnende ticket:


En dat veranderde het perspectief op deze toch al zo geslaagde avond: het werd spannend. Maar het leukst van de hondenrennen is de Sfeer.



Er heerst een gemoedelijkheid die moeilijk met iets anders te vergelijken is. Even wordt de Engelse klassenmaatschappij opzij gezet en is iedereen dezelfde gokbeluste knuppel die kan verliezen of winnen, hoe veel of weinig je er ook vanaf weet.
 Dus als je in Engeland bent en je bent op zoek naar een leuke avond uit voor het hele gezin: ga naar de hondenrennen.

Friday, June 16, 2017

Housing: hoe staat het er voor in het Engeland van May?

Wie, zoals wij, in een huurhuis woont in een van de Engelse doorsnee buurten, wordt dagelijks met zijn neus op de feiten gedrukt. De toestand van het areaal huurhuizen is over het algemeen deplorabel. En dan valt het bij ons nog mee. Maar desalniettemin: de achterstand in onderhoud springt ook bij ons gezellige appartementje in het oog.

















Zo lopen de water- en andere leidingen vaak buitenom. Is gewoon makkelijker.















Elektriek, water, gas, het is allemaal op een goedkopie aangelegd. Als het maar geen geld kost. De huurder is een melkkoe die zo kort mogelijk gehouden wordt.










Zo hebben wij een variant op de in Nederland voor de oorlog nog courante gasmuntjes, voor onze elektra en gas. Op het postkantoor moet je een kaart uptoppen, en die vervolgens in de digitale meter stoppen, anders geen voorzieningen. Het is de duurste vorm van energie, voor de armste bevolkingsgroep dus.











Wat nog het meeste zorgen baart is de onhandige, onprofessionele manier waarop alles is aangelegd. De verschrikkelijke brand in Londen verbaast ons dan ook niet. Maar of het Engeland van Theresa May in staat is deze fundamentele achterstand in onderhoud, regulering en -vooral- mentaliteit in te halen vragen we ons af.

Friday, June 9, 2017

het wonder van May

Daar waren ze dan, de verkiezingen. Links had zich voorgenomen zich niet meer in de luren te laten leggen en zette alles op alles om Jeremy de overwinning te bezorgen die nodig was. Corbyn kwam ook langs in Newcastle, of beter gezegd, in Gateshead, aan de overkant van de Tyne, de stiefgemeente van Newcastle Metropolitan Area, die op slinkse manier én de prachtige concertzaal én het prestigieuze museum voor moderne kunst, de Baltic, binnen de grenzen wist te lokken. En het bezoek van JC werd een feest.
De opkomst was -ondanks het hondenweer- massaal en de sfeer opperbest. We kunnen gerust van een premature overwinningsroes spreken, ook omdat op dat moment de shock poll bekend was gemaakt waarin Labour het enorm goed deed.

Maar ook elders in de stad werd er actie gevoerd voor Labour, en nog wel door de Socialist Worker Party die zich als één persoon achter de Leider hadden geschaard.


En er werd flink geflyerd en gedebatteerd op straat, iets dat je op het continent niet zo gauw meer tegenkomt.







Labour behield Newcastle (zoals u weet heeft Engeland een districtenstelsel, wat de politiek er niet eenvoudiger op maakt, daarover in een latere post meer), maar daar had ook niemand aan getwijfeld.

Ook in de rest van het land deden ze het niet slecht maar winnen, in de zin van de grootste partij worden, dat was nog net een maatje te groot voor Corbyn.
De grote vraag van de verkiezingen is of May zich iets van de uitslag gaat aantrekken. Waarschijnlijk niet. Zoals ze zich van zo veel van haar uitspraken niks aantrekt. De arme May wordt daarom weleens voor leugenaar uitgemaakt maar daar geloof ik niks van. May liegt nooit, zoals dochter van een dominee betaamt. Ze zegt alleen weleens wat doms en daar hebben ze in de Anglicaanse kerk een puike oplossing voor, die hier om de hoek bij een van hun filialen op een poster staat afgebeeld: als je maar voldoende gelooft worden je fouten door die andere JC weggegumd. Probeer daar maar eens campagne tegen te voeren.