Byker

deze foto werd gebruikt voor de poster van de expo van Sirkka-Liisa Konttinen in Newcastle

Afgezien van Ken Loach zijn er meer kunstenaars die de buitenwijken van Newcastle als achtergrond of onderwerp kiezen. Zo is er nu in het Tate Modern in Londen een kleine tentoonstelling van Sirkka-Liisa Konttinen die de achterstandswijk Byker jarenlang fotografeerde. 

Het sterke aan de serie is dat Konttinen door de jaren heen bleef terugkomen en door fotograferen in Byker, dat er niet echt op vooruitging, de laatste 40 jaar. Maar je buiten wassen en plees in de tuin, dat is voorbij.

Maar oude mannetjes treffen elkaar nog steeds, zij het dan dat de bouwvallige keetjes iets zijn gemoderniseerd. Iets, maar niet veel.

onderwijs na de Brexit

Newcastle heeft 2 universiteiten, de metropolitan area heeft er 4, als je de oeroude Harry Potter Universiteit van Durham meerekent. In een ervan studeert een van de schrijvers van deze blog. 
Wat als eerste opvalt is de ruwe, haast on-academische manier waarop er met elkaar wordt omgegaan. Er wordt nauwelijks gegroet en de hartelijkheid die de academische wereld kenmerkt is hier vrijwel non-existent. Ook is er strikte segregatie: de Engelsen gaan om met de Engelsen, buitenlandse studenten hebben hun eigen communities. 
Zoals overal wordt er enorm opgeschept door de uni's: allemaal zijn ze verschrikkelijk goed voor je toekomst. Dit is de promofoto van de Northumbria University: een plaatje van de futuristische brug die de ene kant van de campus met de andere verbindt.

de brug over een snelweg naar Northumbria University

Overdag ziet de brug er dus zo uit: verroest, verweerd en overigens helemaal in stijl want ook de rest van de campus schreeuwt om onderhoud. Het brutalisme heeft in Newcastle nergens zo veel schade aangericht als op de Northumbria University: lelijke, wrakke gebouwen, met sanitair uit de jaren '50 waar werkelijk nooit, maar dan ook nooit, goed wordt schoongemaakt.










Een poging onzerzijds tot internationale uitwisseling werd op het laatste moment, toen er aan de Nederlandse kant al veel kosten waren gemaakt op een botte manier afgezegd. Op mail over een uitleg wordt door niemand, van hoog tot laag, geantwoord. Het is duidelijk  dat deze gemarginaliseerde regio nooit geleerd heeft met 'anderen' om te gaan, laat staan foreigners, helemaal uit Nederland. Het maakt dat iedereen die hiermee te maken gehad heeft zich wel twee keer bedenkt nog een keer 'iets leuks' te organiseren.

De digitale infrastructuur van de universiteit voor PhD studenten bestaat geheel uit computers die niet alleen nogal oud zijn maar ook op het Windows 7 besturingssysteem draaien, met alle ongemakken van dien. Het kost bijvoorbeeld 7 minuten om op het systeem in te loggen.

Wat wel dus weer heel leuk is, is de ouderwetse, Marxisties-Leninistiese instelling van de universiteit: uit alle uithoeken van de wereld komen activistische studenten naar Newcastle. Dat zorgt voor een levendige sfeer in de internationale gemeenschap, die onder elkaar flink wat af debatteert, glazig aangestaard door de locals, die al dat gecommuniceer maar onhygiënisch vinden. 
Deze houding vormt overigens wel een van de puzzelstukjes van de Brexit: Engelsen zijn qua aard in zichzelf gekeerd (niet allemaal, hoho, we kennen er heel veel hele leuke) en alleen al het idee dat ze hun eigen boontjes niet kunnen doppen maakt ze wantrouwig. Misschien is Engeland eigenlijk nooit echt lid geweest van de EU, deden maar een paar mensen van harte mee en was de rest altijd al tegen. Een mooie werkhypothese, die we binnenkort gaan testen.